Is de vredesbeweging dood en begraven? Zeer zeker niet! Kijk hoe het op een paar dagen gekeerd is in Spanje na de massa-terreur in Madrid.
De conservatieve regering Aznar dacht de schuld daarvoor al te gemakkelijk in de schoenen van de Baskische ETA te schuiven. Die piste bleek in de aanloop naar de verkiezingsdag niet langer verdedigbaar. De mensen zijn niet dom. Het werd voor de regering Aznar alsmaar moeilijker om de terreurdaad te verzilveren in verkiezingswinst.
Wie is dan verantwoordelijk voor de uiteindelijke electorale ommekeer? Zou het de vredeswil van de mensen in Spanje niet kunnen zijn ? Die in plaats van een keiharde, enkel militaire en repressieve, aanpak een voor alle partijen duurzame oplossing willen voor hun binnenlands conflict. En die het verder niet pikken dat Aznar hen meesleurt in een uitzichtloos buitenlands conflict in Irak en het Midden-Oosten.
Er zijn nog enkele dagen te gaan voor de internationale vredesdag 20 maart, 1 jaar na de start van het militaire avontuur in Irak. De massavernietigingswapens, hét excuus voor de oorlog tegen Irak, zijn niet gevonden en de heropbouw van Irak is nog niet echt begonnen. De klepjes “Niet in mijn naam” (Not in my name) hangen nog steeds aan onze kapstok. De witte vredeslinten zijn nog steeds in gebruik.
Op 20 maart ben ik niet op de vredesbetoging in Brussel wegens het Spirit-congres in Gent. Toch zal ik die dag met mijn hart bij de manifestanten in Brussel zijn….
…. en hen en iedereen Pais en vrede wensen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten